Afdelingen

Een reusachtige landschildpad die zó lang leeft in de magische wereld dat zij een deel is geworden van het landschap. De ene heeft een nog groter gebied op haar rug dan de ander. Met bergen en rivieren en soms zelfs met een heel dorp, waarvan men niet eens weet dat ze het op een schild gebouwd hebben. De Tundrag put haar kracht uit de bron van moeder aarde, eenmaal een plaats gevonden kan zij wel honderden jaren stil liggen. Ze voedt zich met de wortels van de bomen die om de Tundrag heen genesteld zijn. Er zijn legendes dat werelddelen verschuiven of langzaam verplaatsen. Dit zou wel eens heel goed de Tundrag kunnen zijn die zich langzaam verplaatst naar een nieuwe plek op de wereld. Omdat ze moeilijk te vinden zijn, is men nog steeds aan het onderzoeken hoeveel er zijn en hoe oud ze precies kunnen worden. Er zijn diverse plaatjes te vinden van jongere die wel twee of drie voetbalvelden groot zijn. Er is een opgezette Tundragbaby te zien van 23 meter lang, in Nyamirs Museum der Oudheden.

In de hoge luchtlagen vliegt een klein maar kwiek beestje. Hij geeft door de helderblauwe hemel een mooie klank met zijn gekleurde vleugels. De Brimzor is met zijn gespreide vleugels niet groter dan vijftien centimeter en gebruikt ieder briesjes om een stukje van zijn reis te versnellen. Het beestje kan moeilijk stil zitten en zorgt altijd dat het met iets bezig is. De lokzang van de Brimzor klinkt betoverend. Zowel de mannetjes als de vrouwtjes gebruiken deze manier om elkaar te ontmoeten. De zang wordt ook wel gebruikt om rust te creëren, en geeft een fijn gevoel. De Brimzor is heel makkelijk en fijn om bij je te hebben, echter kiest Brimzor wanneer die jou komt vergezellen. Dit gevoelig diertje bepaald zelf hoelang en bij wie hij/zij blijft. De Brimzor staat voor vrijheid, en deze neemt de Brimzor maar al te graag. Met hun lange snavel eten ze kleine vliegjes en stukjes fruit. Met de lange gekleurde staartveren voelt hij de prikkels om hem heen aan en geeft ze door met een van de drie hoofdpluimpjes, die als een soort antenne werken. De veren van de Brimzor passen zich aan bij het gevoel dat het beestje voelt, wanneer het zich fijn voelt zullen er mooie kleuren verschijnen op zijn lichaam en kwettert het hard. Maar wanneer het angstig word of op zijn hoede dan nemen de kleuren een soort schutkleuren aan en steekt het zijn kop tussen zijn vleugels.

Met haar lange lichaam zweeft ze door het water. De waterdraak is met haar achtentachtig meter een van de grotere zeedraken die leven in het water. Ze houden van rust, maar komen soms aan de oppervlakte. Het gevaarlijke aan de Hydrias is dat ze vrij onvoorspelbaar van stemming kunnen wisselen. Dit kan tot ernstige gevolgen leiden wanneer je in de buurt van het wezen komt. De Hydrias leeft in diepe meren, zeeën en oceanen. Ze kan een aantal minuten boven het wateroppervlakte glijden om haar prooi te pakken of zich te verplaatsen naar een ander water.

Er bestaan acht soorten van de Hydrias. Zo heb je onder andere Hydrias Dulceaquae Cari. Een kleinere zoetwatervariant van acht meter lang, die in de wat diepere rivieren haar thuis vindt. In principe is zij voor tovenaars en heksen geen probleem, ze zoekt dikwijls de gezelschap van mensen op wanneer zij er behoefte aan heeft. Haar voedsel bestaat voornamelijk uit landdieren die te dicht bij het water komen. Ze is niet te houden als een huisdier, maar ze houdt wel van gewoonte en structuur. Zo kwam een waterdraak regelmatig terug bij een stuntelige tovenaar (Stultus Bonafide) die iedere dag bij de oever van rivier de Ren een groot stuk kip afleverde en in zijn notities aangaf dat hij de Hydrias getemd had. Helaas. De man werd vermist. Een paar dagen later vond iemand een oude lederen schoen in rivier de Ren (na deze gebeurtenis ook wel ‘De Rode Rivier’).

De Hydrias Malum-sal heeft echter geen behoefte aan het gezelschap en leeft diep in de zoute wateren. Het wezen is zeer groots en statig. Het dier eet vooral veel vlees. In tegenstelling tot de kleinere variant eet deze veel vis en zeedieren. Omdat het nu eenmaal niet dicht bij het land leeft.

Dit is de meest gevaarlijke soort onder de Hydrias’. Schepen die vast komen te zitten tijdens een stroom kunnen te maken krijgen met deze wilde zee draak, want deze kan in tegenstelling tot anderen wel acht meter uit het water komen om de bemanning van de boot te trekken. met haar staart en kleine poten creëert het een draaikolk waar men nog maar moeilijk uit komt.

We behandelen ook de grootste genaamd Hydrias Pace Ingens. Een gigantische waterslag die leeft op de bodem van de oceaan. Deze verschijnt enkel in legendes. Er wordt beweerd dat deze niet zozeer kwaadwillend is maar rustig over de bodem glijdt. Met haar bek geopend eet zijn de kleine diertjes als voeding in haar grote lichaam. Men zegt dat ze enkel in de verdediging gaat en haar aanvaller doodt met haar scherpe tanden en haar kronkelende, verstikkende lichaam.

De mysterieuze viervoeter reist de wereld rond opzoek naar nieuwe dingen. Het dier houdt van warmte en zal zijn hol graven op een beschutte plek. Hier verzameld hij de materialen voor een veilig thuis waardoor hij een tijdje kan blijven. Wanneer het hol klaar is gaat het verder op zoek naar een nieuwe plaats. Het dier wordt vaak aangezien als een wolf- of katachtige en wordt gevreesd om zijn klauwen en scherpe hoektanden. Hiermee jaagt hij op zijn prooi, zijn voornaamste voedsel is vlees. Het eet alleen de malste delen op laat de rest voor de andere dieren liggen. Echter is het wezen helemaal niet zo gevaarlijk als de meeste mensen denken. Maar het blijft verstandig om enige kennis van dit wezen te hebben, het blijft een wild dier. Doet iemand hem pijn dan zal zijn eerste reactie een aanval zijn en daarna zal hij niet meer zo snel toenadering zoeken. Wanneer je hem met liefde behandel zal hij je meer vertrouwen. De wilde Mahown is erg gesteld op zijn eigen autonomie, maar kan ook in een roedel leren leven. Het is maar net hoe het levenspad verloopt. Vindt hij een groep interessant genoeg om erbij te blijven dan reist hij voor een tijd mee. De Mahown vind altijd nieuwe manieren om zijn prooi te vangen of om zijn hol in te richten, het is een proces van ontdekken en onderzoeken waar hij continu op terugkeert. De lange staart wordt gebruikt als sier object op ridder helmen en soms vermalen tot poeder voor rituelen.

Er zijn drie soorten ontdekt. Maar er zijn weinig verschillen opgemerkt anders dan de grootte en het leefgebied. De vraag is nog steeds of het toeval is dat de ene Mahown meer de warmte op zoekt en de andere de droogte. De kleinste Mahown meet niet groter dan een hond. Dit soort is vrijwel ongevaarlijk en zou in theorie als huisdier te houden kunnen zijn, maar komt maar zelden voor. Dikwijls werden de staart afgeknipt en verkocht aan heelmeesters en marskramers. Dit is sinds de wet van Mähnderyn in de vorige eeuw verboden.

Een grotere variant is zo groot als een wolf, deze is over het algemeen wat schuwer. Belangrijk om te weten dat hij ook kan bijten uit angst. Een bekwame tovenaar of heks weet hier meestal wel raad mee. Maar pas op dat je niet een hele roedel achter je aan krijgt. Er zijn dikwijls mensen overleden aan de beten van de Mahown. Het is af te raden om deze als huisdier te houden mits hij in gevangenschap geboren is. Echter kan het zijn dat op een latere leeftijd het oerinstinct optreed en dat de Mahown vertrekt.

De grootste heeft de proporties van een leeuw. Deze wilde vorm komt vooral voor in onbewoonde gebieden. Holen worden meestal gegraven diep in de bergen. Een Mahowngrot kan van alles bevatten: botten, goud, edelstenen. Er zijn dus daadwerkelijk schattenjagers die op zoek zijn naar zo’n Mahowngrot. Het stropen van de dieren is verboden en hiervoor staat levenslang.